mruczeć

mruczeć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIa, mruczećczę, mruczećczy, mruczećczał, mruczećczeli {{/stl_8}}– mruknąć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IVa, mruczećnę, mruczećnie, mruczećnij, mruczećnął, mruczećnęli {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o niektórych zwierzętach: wydawać charakterystyczne odgłosy, podobne do tych, jakie na znak zadowolenia wydaje głaskany kot': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kot, lew mruczy. Najedzony kot mył się i głośno mruczał. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'mówić coś bardzo cicho, niewyraźnie, niezrozumiale; mamrotać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Niewyraźnie mruczał coś pod nosem. Mruczeć do siebie. Nie mruknął ani słowa. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_8}}zwykle ndk, pot. {{/stl_8}}{{stl_7}}'protestować ukradkiem, nieśmiało, zżymać się na coś, szemrać': {{/stl_7}}{{stl_10}}Mruczeć na czyjąś rozrzutność. Mruczeli na nią po kątach. Ani nie mruknął, jak mu kazała myć garnki. {{/stl_10}}